La letra de Nadal
 Sergí Irondèla

Dins lo país d’aquesta istòria, es pas lo Paire Nadal que pòrta los presents de Nadal mas es Nòstre Sénher que se carga de los distribuir als mainatges. Coma se fa pertot, los enfants li escrivon una polida letra ont i exprimon lors desirs.
Aquí que Nadal es ja empr’aquí, i serem lèu. Podètz pensar cossí aquò vonvoneja e belugueja dins totes los ostals, cossí tot un cadun es afairat per que la fèsta siá una capitada. E los enfants, pel sol còp dins l’annada, prenon plaser d’escriure, fan la letra a Nòtre Sénher...
Lo Joan de Picalustra es assetat al pichon burèu de la seuna cramba, plan atencionat, es a estipular la letra :
« Nòstre Sénher, portatz-me una consòla Nitendo e una veitura teleguidada. »
Se tòrna legir e... « non... Aquela letra es tròp seca, es pas aital que se parla a Nòstre Sénher. » Agrifonís aquel papièr e lo saca dins lo panièr bordilhièr. E recomença :
« Nòstre sénher, per festejar dignament vòstra fèsta e per vos far onor, vos seriá fòrça reconeissent se me voliatz porgir una consòla Nitendo e una veitura teleguidada. Per ara vos desiri una polida fèsta, vos disi un crane mercé e vos exprimi mon prigond respècte. »
Aquí una letra plan virada, segur que Nòstre Sénher la remarcarà. Joan la tòrna legir e legir enquèra. Òc... E puèi non... Agrifonís aquel papièr e lo saca dins lo panièr bordilhièr. E recomença :
Sus una laissa de sa crambeta una senta verge velha sus el, la seuna mamà li ten totjorn un ramelet de flors o de boissa, segon la sason. Alèra, Lo Joan monta sus la cadièra, pren aquela senta verge, l’estropa dins un papièr de jornal e la conha al pus prigond del tirador qu’es amagat jol lèch. E escriu :
« Nòstre Sénher, Se volètz tornar veire la vòstra mamà, vos aconselhi fòrça de me portar una consòla Nitendo e una veitura teleguidada... »